موفقیت

تمام انسان‌ها هدف دارند. اصولاً داشتن هدف است که برای انسان انگیزه ایجاد می‌کند و این انگیزه باعث حرکت می‌شود. پس برای آن‌که ما بتوانیم به هدف یا هدف‌هایی که داریم دست پیدا کنیم، بایستی حرکت کنیم. مثل آب روان.

وقتی ما روی موضوع یا کار خاصی متمرکز می‌شویم و آن موضوع، هدف ما می‌شود، نمی‌توانیم صبر کنیم و منتظر باشیم تا هدف به ما نزدیک شود؛ بلکه می‌بایست که حرکت از طرف فرد باشد. وقتی حرکت کنیم و به هدف رسیدیم، آن‌وقت می‌توانیم با موفقیت ملاقات کرده و او را در آغوش بگیریم. این آغوش زیباترین لحظه‌ی ممکن است، آرامشی دست می‌دهد که اصلاً قابل قیاس با چیز دیگری نیست. یک حس درونی و زیبایی ست. حسی که نمی توان در قالب کلمات گنجاند. کلمات نمی‌توانند آن موفقیت را توصیف کنند. درک و فهمی که شخص در زمان رسیدن به موفقیتی که به دنبال آن بوده، مسیر دشواری که طی کرده، سختی‌هایی که پشت سر گذاشته، با در آغوش‌کشیدن موفقیت پایان می‌پذیرد. مثل عاشق و معشوق. زمانی‌که عاشق پس از گذراندن مشکلات و سختی‌های بسیار، حتی شنیدن تهمت‌ها و انگ‌های فراوان، به معشوق خود می‌رسد و او را در آغوش می‌گیرد، تمام اتفاقات گذشته برایش شیرین می‌شود. چرا که توانسته به آن چیزی که هدف او بوده، دست پیدا کند.

عکسی که گذاشتم این حس را در من بوجود آورد. نمی‌خواهم در این پست و نوشته در مورد بازی، تمرین یا هر چیز دیگری که مربوط به فوتبال است صحبت کنم. دوست داشتم شما هم ببینید. خواستم دریافت و حس خودم را از این عکس بگویم و بنویسم و با شما به اشتراک بگذارم.

عکس، علیرضا بیرانوند را نشان می‌دهد. بعد از آن‌که توانست پنالتی کریستیانو رونالدو را مهار کند. بیرانوند آرام شد. معشوقه‌اش را بغل کرد و در آغوش کشید. بعد از سختی‌های فراوانی که کشیده بود. می‌توانیم آرامش را در چهره او ببینیم. می‌توانیم احساسش را تصور کنیم.

برای رسیدن به هدفهای بزرگ باید از سختی های بزرگتری عبور کرد.